Deb Callahan knows her roots even if her voice is more informed by the contemporary approaches of Bonnie Raitt, Etta James and Aretha Franklin. That's fine company to keep and Callahan is very nearly in their league. (Hal Horowitz in Blues Revue)
Ook in Philadelpia is er nog een bloeiende blues en jazz scene aan het werk. En in deze tijden van inflatie en industriële regressie, bankroets van de banken zelf en sociale terugval dientengevolge, blijken eens temeer dat de artistieke uitingen van de mens de enige vaste waarde op deze wereld te zijn. Muziek inzonder.
Ondanks deze geruststellende waarneming, als we het zo mogen stellen, zijn er ook minder fraaie keerzijden aan deze medaille. Artiesten dienen zichzelf uit te sloven om zichzelf zoveel als mogelijk te promoten. Ze kunnen immers niet blijven spelen in hun directe omgeving. Ze moeten naar buiten. Andere wijken, steden, landen, continenten. Maar om zichzelf en hun kunnen voor te stellen, hebben ze iets nodig. Internet is een groot hulpmiddel, maar om het gelijk ook nog een beetje bedruipend te houden, zijn ze gedwongen CD’s in eigen beheer uit te brengen. En dat brengt dan in de meeste gevallen met zich mee dat we enkel materiaal aangeboden krijgen, waar de artiest met hart en ziel achter staat. Er zijn immers geen platenbazen om in de pap te brokken en hun commerciële wetjes op te dringen. Ik mag er volledigheidshalve nog aan toevoegen dat dat laatste bij de typische blues- en rootslabels best nog wel meevalt, maar de distributie kanalen blijven beperkter en steunen op heel wat goodwill van liefhebbers van het genre.
Vanuit Philadelphia dus, bereikt ons deze CD van Deb Callahan. Een heel bijzondere dame die niet bij de pakken blijft zitten en het heft in eigen handen neemt. Het is ondertussen haar derde album dat ze uitbrengt in eigen beheer en “Grace & Grit” verwoordt met zijn titel perfect wat we mogen verwachten: een verzameling songs die inderdaad gratie maar ook een hoop lef en durf uitstralen.
Deb Callahan heeft door haar Ierse bloed die drang om te zingen, en dat vermengd met haar bijwijlen bijna pikzwarte stem en ingesteldheid levert dit fraaie album op. Ze kan alle stijlen moeiteloos en overtuigend brengen, zij het blues, soul, gospel, country, rock of jazz, het klinkt zoals het hoort. En ik beloof je dat het geen CD is van iemand die alles eens wil uitproberen. Deb weet deze uiteenlopende invloeden te verpakken in songs die wel degelijk een eigen karakter hebben. Elf songs heeft ze met of zonder haar gitarist of een ander bandlid, gecomponeerd, en ze zijn van een legering die de tand des tijds en der veranderende smaken of trends, zonder schade of averij zullen weerstaan. Behalve haar eigen werk brengt ze ons ook nog enkele prachtige vertolkingen van grote madammen. Ontzettend mooi is haar “I Wish I Knew How It Would Feel To Be Free” van Nina Simone, of nog het ontzettend moeilijk te zingen “Dry Cleaner From Des Moines” van Joni Mitchell. Een charmerende en frivole interpretatie van “Halleluja I Love Him So” geeft exact de sfeer weer die Ray Charles het toebedeelde.
Waar ik nog het meeste van onderste boven ben zijn haar jazzy vocale prestaties zoals in het reeds eerder genoemde nummer van Joni Mitchell, maar ook in haar eigen nummers “Happy Hour Girl” en “Insomniac Blues” en in het a-capella gezongen Hamner/Curtis nummer “Today I Sing The Blues”.
Ook deep blues kan ze gaan zoals in “Carry Me” en “Big Wide Space”.
In de States toerde ze reeds in alle staten van oost naar west en noord naar zuid, clubs zowel als festivals, de grotere en kleinere zonder onderscheid. Overal waar ze langs kwam, mag ze terugkomen. Dat is het mooiste bewijs, samen met deze uitstekende CD dat Deb Callahan nog heel wat pijlen op haar boog heeft. Dus …wie is de eerste om haar naar onze Europese podia te halen ? Wie van Candye Kane houdt, kan ongetwijfeld ook van deze dame houden.
|
